O kadar bomba patladı.
O kadar insan öldü.
O kadar çok can yandı.
Sorumluluk üstlenen yok.

Terörü kınayandan,
Yılmayacağız falan diyenden,
Birlik sözü edenden,
Yüzsüzlükten geçilmiyor...

İnsanlar korkuyor,
İnsanlar ürküyor, geriliyor.
İnsanlar endişe duyuyor.
Biz hala martaval peşindeyiz.

İlk teklifi ben yapmadım,
Ama yüksek sesle söyleyeyim.
Madem bizi yönetenler suçsuz,
O zaman halk olarak,
Toptan biz istifa edelim.
Belki de bir anlamı olur...

Söylenecek çok söz var.
Yazılacak, çizilecek çok şey.
Ne yazsak bu saatten sonra,
Neyi çizsek, seslendirsek,
O güzelim insanlar geri gelmeyecek.

Kimimiz işine giderken,
Kimimiz işten eve yollanmışken,
Kimimiz servis otobüsünde,
Kimimiz belediye otobüsünde,
Yarına dair hayaller kurarken,
Hiç yüzünden veda ettik...

Bunca acıdan sonra,
Bunca parçalanmışlıktan sonra,
İçimizde bir parça insanlık varsa,
Sabahı bile beklemeden,
Vatandaşlıktan da, insanlıktan da
Derhal istifa etmeliyiz...

Kimse kimseyi kandırmasın.
Suçlu belli, utanmayan belli.
Görevini yapmayan da belli.
Tıpkı bizlerin yapmadığı gibi...

Bu kadar sessiz kalınca,
Bu kadar vurdumduymaz olunca,
Bu kadar bencil olunca,
Başımıza gelene şaşırmayalım...

Umudumuzu yitirmeyelim de,
Gökten de umut yağmıyor başımıza.
Umudu da beslemek gerekiyor.
Çaba ile, direnmek ile...

Biz sesimizi yükseltmedikçe,
Her gün yeni bombalar,
Yeni patlamalar olacak yüreğimizde...