Vahşi kapitalizmden şikayet etmeyen yoktu. Ama “Bana da bir fırsat çıkar mı?” gibi bir cazibesi olduğu için genellikle suskun kalınıyordu. Dünyanın 100 zenginin gelirinin, geri kalanından fazla olması teorik olarak rahatsız ediyordu, ama çember bir türlü kırılamıyordu. Paranın, teknolojinin, insanın önüne geçmesi yadırganıyordu ama, kimse kılını kıpırdatmaya cesaret edemiyordu.
Şimdi sosyal hayat durmuşken artık düşünme zamanı. Vaktimiz bol. Yeni hayat için hep birlikte kafa yorabiliriz.
İnternette bir şiire rastladım. 1864 yılında Kathleen O'meara isimli bir Fransız şair yazmış... Bu şiirin yeniden yazılarak günümüze uyarlandığını öne sürenler de var. Hangisinin doğru olduğundan emin değilim. Ama yaşadığımız ortamı çok güzel bir şekilde dile getirdiğinden ve bize umut verdiğinden eminim...
ve insanlar evde kaldılar,
kitap okudular ve dinlediler.
dinlendiler, egzersiz yaptılar,
sanat yaptılar, oyun oynadılar
ve yeni varoluş yollarını öğrendiler,
durdular
daha derinden dinlediler,
biri meditasyon yaptı,
biri dua etti,
biri dans etti,
diğeri kendi gölgesini keşfetti,
insanların düşünceleri değişti,
iyileştiler.
cahilce, tehlikeli, anlamsız ve vicdansızca yaşayan insanların yokluğunda,
dünya iyileşmeye başladı.
ve tehlike sona erdiğinde insanlar ölüleri için ağladılar
ve yeni kararlar aldılar,
yeni bir dünya hayal ettiler,
yeni yaşam biçimleri yarattılar,
dünyayı tamamen iyileştirdiler,
tıpkı kendilerini iyileştirdikleri gibi.
