Tarih 6 Mayıs 1972. Yıllarca Demokrat İzmir Gazetesi’nde birlikte çalıştığım Attila İlhan ile çoğu zaman olduğu gibi o günde 09.15 vapuruyla Karşıyaka’dan İzmir’e yol alıyorduk.
Sabaha karşı asılanların hüznünü yaşadığım için ölüm sessizliğini yaşıyorduk.
Onlar Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan, Hüseyin İnan’dı.
Ve Onlar, Attila İlhan’a göre; “Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı.”
Denizleri çok sevmesine rağmen THKO’nun savaşımının Türkiye koşullarında geçerliliğinin olamayacağına inanan Attila İlhan’ı işte ilk kez o gün ağlarken görüyordum…
Daha sonraları Ahmet Kaya’nın bestesiyle dillerden düşmeyen “Mahur Beste” 6 Mayıs’ta yazılmıştı ve 68 Kuşağı'nın önderlerinden Deniz için yazılan ilk şiirdi.
Attila İlhan gözündeki yaşı ile Mahur Beste'yi okurken kaldı aklımda.
Üstünden yıllar geçse de Mahur Beste ne zaman çalınsa kulağıma ben hep 6 Mayıs 1972'de 09.15 vapurunda Attila İlhan'la hüzünler içinde kaldığımız o günü yaşıyorum.
“Marş söylemeden ölmek bize yakışmaz” diyordu bir şiirinde. Şiirleri en anlamlı marşı oldu. Yaza yaza, yüreklere dokuna dokuna, okuya okuya ayrıldı bu dünyadan.
“An gelir Attila İlhan ölür diye” bitse de şiiri, ölüme inat her dizesinde nefes alan şiir işçisi, ışıltısını kaybetmemiş eserleriyle bir cevher, Türk şiirinin mihenk taşlarından biri oldu Attila İlhan.
Yüreği memleket için çarpan bir derya deniz, fikirlerinin aydınlığında, kalemiyle karanlığa direnen, fikir adamıydı Attila İlhan.
“Bin başlı on bin ayaklı sanki bir devdiler / grev oylamasında hep bir ağızdan grev dediler” diye haykıran emek savaşçısı, "Laiklik, şeriatın siyasi iktidar olmasına, devleti ele geçirmesine, tahakkümüne direnmek anlamına gelir" diyen dirençli bir gazeteciydi Attila İlhan.
Vatandır, millettir, partizandır, Gazi'nin emrinde kuvvacı bir militan, insanlarına aşık sevda adamıdır Attila İlhan.
Şairdir, yazardır, gazetecidir.
Şiirdir, aştır, yalnızlıktır.
Unutulmaz izler bırakmış bir kaptandır Attila İlhan.
"Ne çığlıklar geçer daha dünyadan Attilâ İlhan gibi" diye bitiyordu 'Gibi Redifli Gazel' şiiri...
Şiirleri çığlıklarıydı. Ve o şiirlerden hep duyuracak yüreğinin çığlıklarını bize.
